donderdag 1 november 2012

Lies en Lies

Op een bepaald moment in Mevrouws leven, kende ze minstens een stuk of 4 Lies-en. Een nicht-Lies, een beste-vriendinnetje-Lies en twee Lies-en die een huis deelden. Die laatste waren erg gastvrije Lies-en, want Mevrouw was er op regelmatige basis welkom om er na school te gaan bekomen van al de noeste leerarbeid.

Lies en Lies zorgden voor heel wat prettige herinneringen voor Mevrouw. Of als ze niet zo prettig waren, dan zijn ze in elk geval erg goed blijven plakken. 

Zo was er op een avond een spaghetti die Mevrouw niet zo lekker vond, omdat het spaghetti was met wel groenten, maar zonder saus. En spaghetti zonder saus was voor Mevrouw geen echte spaghetti. Nog steeds niet, trouwens.

Bij een onverwachte 'je zal moeten blijven slapen bij Lies en Lies' bleek dat hun wekker zo luid tikte dat die op de gang moest worden gezet op vraag van Mevrouw. Maar ook dan kon mevrouw niet slapen. 

Lies en Lies hadden ook een zelfgemaakte schommel waarvan het touw zo ruw was dat schommelen zowel een plezier als een kwelling was, een constante afweging tussen wel of niet. ( Zoals het leven, eigenlijk, bedacht Mevrouw zich later.)

Er was ook een wervelende  en lichtjes gevaarlijk fietstocht van school naar het huis van Lies en Lies. Steeds opnieuw slaagden ze erin om met z'n drieën (één Lies, Mevrouws broer en Mevrouw zelf) op één fiets thuis te raken. Zonder extra stoeltje. 

Op een gegeven moment kreeg Mevrouw een gehaakt zakje (zelfgemaakt door Lies) om spulletjes die je vond (op straat, onder bed, uit je oor) in te bewaren. Lies (god mag weten welke van de twee) had ooit geld gevonden, daar in gestoken en er nooit meer uitgehaald. Dat maakte indruk op Mevrouw. Een zeker gevoel van bewondering voor spaarzaamheid werd geboren.

Maar de beste herinnering van Mevrouw is de zithoek van Lies en Lies. In Mevrouws kinderogen was de zithoek een grote nis, gevuld met een enorme matras plus nog wat heerlijke kussens. Hoe groot die nis en die matras in werkelijkheid eigenlijk waren, zullen we nooit weten, maar voor Mevrouw was die zithoek het toppunt van gezelligheid, knuffelbaarheid en huiselijkheid. Zo'n plek moest ze later ook, dat wist ze toen al.

En vandaag is die plek eindelijk af. Het is dan wel geen nis, maar wel een echte plek om  te hangen, te springen, te lezen, te gibberen en te luieren. Mevrouw ontmandelde een oude zetel, maakte een enorme overtrek (die dankzij ongeveer 1000 met de hand aangenaaide knopen ook weer verwijderbaar is om te kunnen wassen) en gooide er enkele felgekleurde kussens op. 




Stof overtrek: Mexican Wave en oranje paspel 
Stof kussen: Finally Free en Koning Konijn 
Inspiratie: Polkadotjes

Wie graag een close-up krijgt van de kussens, kan hier een kijkje nemen. En je wordt door Mevrouw aangemoedigd om je eigen maaksels toe te voegen en aan andere Mevrouwen en Meneren te tonen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten