donderdag 1 november 2012

Lies en Lies

Op een bepaald moment in Mevrouws leven, kende ze minstens een stuk of 4 Lies-en. Een nicht-Lies, een beste-vriendinnetje-Lies en twee Lies-en die een huis deelden. Die laatste waren erg gastvrije Lies-en, want Mevrouw was er op regelmatige basis welkom om er na school te gaan bekomen van al de noeste leerarbeid.

Lies en Lies zorgden voor heel wat prettige herinneringen voor Mevrouw. Of als ze niet zo prettig waren, dan zijn ze in elk geval erg goed blijven plakken. 

Zo was er op een avond een spaghetti die Mevrouw niet zo lekker vond, omdat het spaghetti was met wel groenten, maar zonder saus. En spaghetti zonder saus was voor Mevrouw geen echte spaghetti. Nog steeds niet, trouwens.

Bij een onverwachte 'je zal moeten blijven slapen bij Lies en Lies' bleek dat hun wekker zo luid tikte dat die op de gang moest worden gezet op vraag van Mevrouw. Maar ook dan kon mevrouw niet slapen. 

Lies en Lies hadden ook een zelfgemaakte schommel waarvan het touw zo ruw was dat schommelen zowel een plezier als een kwelling was, een constante afweging tussen wel of niet. ( Zoals het leven, eigenlijk, bedacht Mevrouw zich later.)

Er was ook een wervelende  en lichtjes gevaarlijk fietstocht van school naar het huis van Lies en Lies. Steeds opnieuw slaagden ze erin om met z'n drieën (één Lies, Mevrouws broer en Mevrouw zelf) op één fiets thuis te raken. Zonder extra stoeltje. 

Op een gegeven moment kreeg Mevrouw een gehaakt zakje (zelfgemaakt door Lies) om spulletjes die je vond (op straat, onder bed, uit je oor) in te bewaren. Lies (god mag weten welke van de twee) had ooit geld gevonden, daar in gestoken en er nooit meer uitgehaald. Dat maakte indruk op Mevrouw. Een zeker gevoel van bewondering voor spaarzaamheid werd geboren.

Maar de beste herinnering van Mevrouw is de zithoek van Lies en Lies. In Mevrouws kinderogen was de zithoek een grote nis, gevuld met een enorme matras plus nog wat heerlijke kussens. Hoe groot die nis en die matras in werkelijkheid eigenlijk waren, zullen we nooit weten, maar voor Mevrouw was die zithoek het toppunt van gezelligheid, knuffelbaarheid en huiselijkheid. Zo'n plek moest ze later ook, dat wist ze toen al.

En vandaag is die plek eindelijk af. Het is dan wel geen nis, maar wel een echte plek om  te hangen, te springen, te lezen, te gibberen en te luieren. Mevrouw ontmandelde een oude zetel, maakte een enorme overtrek (die dankzij ongeveer 1000 met de hand aangenaaide knopen ook weer verwijderbaar is om te kunnen wassen) en gooide er enkele felgekleurde kussens op. 




Stof overtrek: Mexican Wave en oranje paspel 
Stof kussen: Finally Free en Koning Konijn 
Inspiratie: Polkadotjes

Wie graag een close-up krijgt van de kussens, kan hier een kijkje nemen. En je wordt door Mevrouw aangemoedigd om je eigen maaksels toe te voegen en aan andere Mevrouwen en Meneren te tonen.

maandag 2 juli 2012

Pop-up Shop in Mechelen

Je kan Mevrouw Thea in het echt ontmoeten.



Om haar te bewonderen wandel je gewoon een klein beetje naar links en breng je bovenstaande bon mee.





woensdag 9 mei 2012

Mevrouw Thea draagt op

Mevrouw Thea heeft een zwak. Een zwak voor grommende, charismatische, doortastende en meestal iets oudere  mannen. Tony, Kurt, George, John, Endeavour,  Jack, Tom, Varg, Peter, Sherlock en Andy. Een lijst onvolledig en in willekeurige volgorde.

Het zijn mannen die - net als Mevrouw - iets van naaldje tot draadje willen uitzoeken. Mannen die een beetje gestoord zijn, net voldoende om een ingewikkelde puzzel te willen oplossen. Iets waar Mevrouw zich in herkent. Beginnen met een groot blad vol lijnen in verschillende kleuren. Uitzoeken hoe die lijnen met elkaar verband houden, of hoe net niet. Het zijn mannen die net als Mevrouw niet bang zijn om wel eens tot in de late uurtjes door te werken, ook al vallen er wel eens lijken uit de kast.
Mevrouw weet dat ze, net als deze mannen, een partner nodig heeft. Iemand die juiste hints en nieuwe invalshoeken kan bieden, of desnoods alleen maar wil luisteren naar haar gegrom en gevloek.

Mevrouw zou deze mannen graag eens ontmoeten. Om samen naar opera luisteren. Om niet langer eenzaam een glas whisky te moeten degusteren. Of cognac, zo hij wil. Of om met een auto rond rijden die past in een andere eeuw. Ze zouden samen tot in de late uurtjes kunnen doorbomen over hoe het resultaat van hun harde denk - en puzzelwerk toch niet altijd is wat ze hadden gehoopt. En bij zonsopgang dan luidop lachen met de vergelijking tussen een tornmesje en een pistool. Je haalt ze geen van beide graag boven, maar soms kan je niet anders.

Om haar liefde voor deze mannen uit te drukken, draagt ze op. Dus, binnenkort vindt u bij Mevrouw Thea drie stofjes terug die een eerbetoon zijn aan deze mannen. Die beroeren, die zoeken, die vinden.

Wallander's dream





Frost Bubbles

Morse in Harmony


 Bedankt, Helden!


zondag 15 april 2012

Mevrouw Thea gaat op reis en neemt mee


Eerst en vooral wil Mevrouw melden dat ze behoorlijk tot zeker niet slecht is in bovengenoemd spel. Edoch wordt ze er erg nerveus van, gezien de combinatie van een gezonde portie competitiedrang samen met de onmogelijkheid om vals te spelen in dit spel.

En laat het net die laatste activiteit zijn (valsspelen dus) die Mevrouw al sinds erg jong bewonderenswaardig goed onder de knie heeft. Dobbelstenen stiekem verleggen tot het juiste aantal ogen verschijnt, emotionele manipulatie om bij dreigend verlies toch nog iets uit de brand te slepen en last, maar zeker niet least: de spelregels op tijd en stond veranderen. Over Mevrouws pogingen om op onhebbelijke wijze toch nog als winnaar van een spel te worden uitgeroepen zijn legendarisch en worden (uiteraard  vol afgunst - verpakt in een jasje van kleine ergernis) regelmatig terug opgerakeld. 

Niet te verwonderen dus dat Mevrouw 'Ik ga op reis en neem mee' niet leuk vindt (net als elk ander spel dat ze niet kon winnen, trouwens).

Gelukkig gaat Mevrouw deze keer echt op reis en neemt wel degelijk een valies vol mee. Met daarin:

Krokodillen






Vossen en eenden


Olifanten



Honden



Poezen




En herten





Omdat een langere reeks moeilijk te onthouden wordt, zal je op 6 mei zelf moeten komen kijken wat Mevrouw u nog meer te bieden heeft op Fabrik Magik.  Ook zullen al de stofjes van Mevrouw Thea daar terug te vinden zijn, moest je liever zelf aan de slag gaan om iets mooi te creëren!


Oh ja, indien geen van bovengenoemde pogingen om het spelverloop alsnog naar je hand te zetten slaagt, is de enige optie het spel te staken wegens 'een stom spel'.

zondag 1 april 2012

De Pot vol Koffie



Mevrouw Thea houdt van het leven. Meer nog: het leven houdt ook van Mevrouw Thea. Waarom en hoe zo en wanneer, legt Mevrouw Thea u later met veel graagte nog wel eens uit. Maar niet vandaag, want vandaag heeft Mevrouw Thea gevloekt.

Heel soms vloekt Mevrouw Thea. Heel soms.

Mevrouw vloekt soms heel klein, als in 'potvolkoffie toch', bijvoorbeeld wanneer ze aan de kassa haar kind van het ene karretje in het andere karretje moet zetten. Niet omdat dat een gedoe is omdat dat kind liever niet meewerkt. Wel omdat de kassaman steevast dezelfde opmerking maakt. 'Dat ge dat zeker niet moogt vergeten, want dat ge anders ambras zult krijgen thuis.' Dan zucht Mevrouw Thea stil en potvolkoffiet ze.

Soms is 'potvolkoffie' net niet genoeg meer. Bijvoorbeeld wanneer Mevrouw een meewarige blik krijgt toegeworpen wanneer ze haar kinders niet helemaal in bedwang kan houden. Een 'verdommeke' is dan al wel eens toegestaan. Of een 'gezouhetzelfeensmoetendoenzolangwachtenmetzoveelinteressantsvooreenpeuterommeetegooien'. 

In zulke situaties zwijgt Mevrouw Thea. De vloekjes borrelen op in haar hoofd en worden daar stil tot erg luid uitgesproken. Maar niemand hoort ze.
Soms echter, wordt het Mevrouw een beetje teveel. Dan kan ze het niet laten om eens heel vies te kijken. Misschien zelfs zachtjes iets onsubtiel te fluisteren. En in heel erge gevallen een deur net iets te hard toe te gooien. 
U vraagt zich waarschijnlijk af welke situaties Mevrouw tot zo'n acties nopen. U krijgt ze daarom even op een rijtje.

- Mevrouw die als kind behandeld wordt, terwijl ze van zichzelf vindt dat ze al erg volwassen is.
- Mevrouw die onhandig is. Vooral wanneer ze eigenlijk op voorhand weet dat iets niet zal lukken zonder scherven, stukken of scheuren, en ze dit dan toch probeert.
- Mevrouw die het winkelkarretje van de persoon achter zich tegen haar enkels voelt botsen. 
- Mevrouw die op de menukaart alleen maar het kindermenu lekker vindt (maar niet als kind behandeld wil worden, dus toch maar iets anders kiest).
- Mevrouw die van het voetpad af moet omdat iemand beslist heeft dat hij/zij daar mag parkeren.
- Mevrouw die ettelijke uren spendeert om de mooiste draagdoek ooit te maken (met dit stofje) om dan tot de conclusie te komen dat haar kind daar niet in wil.
Wees gerust, ze heeft het kind enkel een beetje vies aangekeken. Deuren bleven ook gespaard, ze vond immers een ander prachtig kind dat het wél heerlijk vertoeven vond in dat mooie doek.




En u, ergert u zich soms ook?


woensdag 28 maart 2012

Over de lente, de bloemen en het kleinste kamertje




Vandaag is Mevrouw in gedichtensfeer. Het begint met haar favoriete gedicht 'Wanneer de lente komt' van Pessoa (want de lente is gekomen, fioew!) en gaat dan naadloos over in dàt gedicht dat de aanleiding was voor de frivole naam van deze prachtige stof, waar dan weer dit kleedje van werd gemaakt. Hét gedicht, over Marc en de dingen die des morgens werden begroet, hing jarenlang op een plek in het huis van Mevrouw. Een plek die meermaals per dag werd bezocht en waar het gedicht zo dicht bij je neus hing, dat je niet anders kon dan het te lezen. 
En nu, jaren later, zorgt Mevrouw voor een vrije vertaling: Thea groet 's morgens de tuin, de kippen, het konijn en de ontluikende frambozenstruik en ze doet dat vanaf nu in stijl. Ploem!





PS: Wist je dat Paul (na die jarenlange innige ontmoetingen mag Mevrouw wel Paul zeggen), ook een gedicht schreef over een naaimachine

zondag 18 maart 2012

Waarom olifanten zo bijzonder zijn...


Toen mevrouw nog een meisje was (ik kan niet beginnen met 'toen mevrouw nog klein was', want mevrouw is nog steeds klein), las ze een boek. Niet dat ze maar één keer één boek heeft gelezen hoor, maar één boek was wel speciaal. Dat ene boek zette haar aan het dromen. In dat boek mocht namelijk een klein meisje - toen ongeveer even oud als mevrouw - op een olifant zitten en rond rijden in de stad.
Mevrouw Thea heeft nooit grote reizen gemaakt en in de dierentuin mag je niet op olifanten rijden, dus de droom is nog steeds een droom.
Maar zoals dat gaat met dromen die geen werkelijkheid worden, beheersen dromen de gedachten. Dus moesten er olifanten komen. Klein, groot, roze en vliegend. In tricot en in katoen
Met haar hoofd in de wolken maakte mevrouw een t-shirt. Voor een klein meisje dat minstens even dromerig is als zij toen.

donderdag 8 maart 2012

www.mevrouwthea.be is er!


Waar het verhaal van Mevrouw Thea precies begint, is niet helemaal duidelijk. Het begint namelijk erg lang geleden. Ik denk toen de dieren nog spraken…


Mevrouw Thea liet voor het eerst van zich horen toen kleine, vreemde, eigenlijk botweg lelijke figuurtjes hip waren. Figuurtjes met fluo weerbarstig en stekelig haar. Met zeer gekke bekken. En bovenal erg naakt. Mevrouw Thea verhielp dit laatste euvel en met behulp van moeders naaimachine en enkele minuscule restjes stof kon iedereen zich zonder problemen in het openbaar vertonen.
Noot: de andere eigenschappen van deze wezens werden toen eerder als bijzonder aantrekkelijk waargenomen.

Mevrouw Thea liet enkele jaren later opnieuw van zich horen. In het hoofd van twee puberende tienermeiden – die de tijd nog niet mochten verdrijven met drinken, uitgaan, jongens of andere onhebbelijkheden –ontsproot het idee om een groot deken te maken van allemaal exact even grote (maar veel te kleine) vierkante stukjes stof. Ja, er werden nagels afgebeten, ja, er werd gevloekt en ja, er werd getwijfeld of er ooit een einde aan kwam. Maar het resultaat mocht er zijn. Een heerlijk warm lappendeken. Goed tegen koude harten, maakten we ons wijs.

De jaren nadien bleef Mevrouw Thea op de achtergrond. Het leek wel of de gevoelens die zich ooit tijdens de lessen handwerk in de lagere school in het hoofd hadden genesteld, nu meer dan ooit aanwezig waren. Gevoelens die geleid hebben tot de kleinste gehaakte muis in de geschiedenis van het eerste leerjaar, het meest scheve, net niet gebroken, gebreide hart in het derde leerjaar en het meest afschuwelijke op dunne rietjes geweefde figuurtje in het vierde leerjaar. Gevoelens die ‘handwerk’ ronduit bestempelde als vies.

Maar Mevrouw Thea was sterk en dook terug op in de aanblik van een stokoude, loodzware, ontzagwekkende naaimachine. Zo eentje dat niet stuk gaat, of wil gaan. Zo eentje dat geen handleiding meer heeft. Zo eentje dat je door de eerste onbegrijpelijke patroonuitleg loodst (al moet daar ook een moeder voor bedankt worden). Zo eentje dat door anderen vol bewondering wordt bekeken. Zo eentje dat je vervloekt, maar ook op uw nachttafel zou willen zetten. Zo schoon.

En nu begint Mevrouw Thea pas echt, met hulp van de man die misschien niet helemaal de passie voor de stofjes deelt, maar wel de passie voor de vrouw met de passie voor de stofjes. Of zoiets. (Het is ook die man die de loodzware naaimachine kan dragen.) En laat een passie voor stofjes net datgene zijn wat je bij Mevrouw Thea kan terugvinden.


Vanaf heden kan je het resultaat van deze passie vinden op www.mevrouwthea.be. Veel plezier!

zaterdag 21 januari 2012

Mevrouw Thea

Hoera! Hip hip! Halleluja! Mevrouw Thea gaat binnen enkele weken online!

Mevrouw Thea houdt van stofjes. Ze houdt van een beetje retro, beetje speels, beetje diertjes, beetje kleurrijk, beetje prettig gestoord.
De Mevrouw heeft er alvast een paar in haar kast klaar liggen.
Voor jou.
Te koop uiteraard.
Die Mevrouw toch.






Je kan Mevrouw Thea op de voet volgen via http://www.facebook.com/pages/Mevrouw-Thea/197492597015687
Je kan haar ook bereiken op info@mevrouwthea.be.

Groeten van boodschapper Emerald. De Man van Mevrouw.