woensdag 28 maart 2012

Over de lente, de bloemen en het kleinste kamertje




Vandaag is Mevrouw in gedichtensfeer. Het begint met haar favoriete gedicht 'Wanneer de lente komt' van Pessoa (want de lente is gekomen, fioew!) en gaat dan naadloos over in dàt gedicht dat de aanleiding was voor de frivole naam van deze prachtige stof, waar dan weer dit kleedje van werd gemaakt. Hét gedicht, over Marc en de dingen die des morgens werden begroet, hing jarenlang op een plek in het huis van Mevrouw. Een plek die meermaals per dag werd bezocht en waar het gedicht zo dicht bij je neus hing, dat je niet anders kon dan het te lezen. 
En nu, jaren later, zorgt Mevrouw voor een vrije vertaling: Thea groet 's morgens de tuin, de kippen, het konijn en de ontluikende frambozenstruik en ze doet dat vanaf nu in stijl. Ploem!





PS: Wist je dat Paul (na die jarenlange innige ontmoetingen mag Mevrouw wel Paul zeggen), ook een gedicht schreef over een naaimachine

zondag 18 maart 2012

Waarom olifanten zo bijzonder zijn...


Toen mevrouw nog een meisje was (ik kan niet beginnen met 'toen mevrouw nog klein was', want mevrouw is nog steeds klein), las ze een boek. Niet dat ze maar één keer één boek heeft gelezen hoor, maar één boek was wel speciaal. Dat ene boek zette haar aan het dromen. In dat boek mocht namelijk een klein meisje - toen ongeveer even oud als mevrouw - op een olifant zitten en rond rijden in de stad.
Mevrouw Thea heeft nooit grote reizen gemaakt en in de dierentuin mag je niet op olifanten rijden, dus de droom is nog steeds een droom.
Maar zoals dat gaat met dromen die geen werkelijkheid worden, beheersen dromen de gedachten. Dus moesten er olifanten komen. Klein, groot, roze en vliegend. In tricot en in katoen
Met haar hoofd in de wolken maakte mevrouw een t-shirt. Voor een klein meisje dat minstens even dromerig is als zij toen.

donderdag 8 maart 2012

www.mevrouwthea.be is er!


Waar het verhaal van Mevrouw Thea precies begint, is niet helemaal duidelijk. Het begint namelijk erg lang geleden. Ik denk toen de dieren nog spraken…


Mevrouw Thea liet voor het eerst van zich horen toen kleine, vreemde, eigenlijk botweg lelijke figuurtjes hip waren. Figuurtjes met fluo weerbarstig en stekelig haar. Met zeer gekke bekken. En bovenal erg naakt. Mevrouw Thea verhielp dit laatste euvel en met behulp van moeders naaimachine en enkele minuscule restjes stof kon iedereen zich zonder problemen in het openbaar vertonen.
Noot: de andere eigenschappen van deze wezens werden toen eerder als bijzonder aantrekkelijk waargenomen.

Mevrouw Thea liet enkele jaren later opnieuw van zich horen. In het hoofd van twee puberende tienermeiden – die de tijd nog niet mochten verdrijven met drinken, uitgaan, jongens of andere onhebbelijkheden –ontsproot het idee om een groot deken te maken van allemaal exact even grote (maar veel te kleine) vierkante stukjes stof. Ja, er werden nagels afgebeten, ja, er werd gevloekt en ja, er werd getwijfeld of er ooit een einde aan kwam. Maar het resultaat mocht er zijn. Een heerlijk warm lappendeken. Goed tegen koude harten, maakten we ons wijs.

De jaren nadien bleef Mevrouw Thea op de achtergrond. Het leek wel of de gevoelens die zich ooit tijdens de lessen handwerk in de lagere school in het hoofd hadden genesteld, nu meer dan ooit aanwezig waren. Gevoelens die geleid hebben tot de kleinste gehaakte muis in de geschiedenis van het eerste leerjaar, het meest scheve, net niet gebroken, gebreide hart in het derde leerjaar en het meest afschuwelijke op dunne rietjes geweefde figuurtje in het vierde leerjaar. Gevoelens die ‘handwerk’ ronduit bestempelde als vies.

Maar Mevrouw Thea was sterk en dook terug op in de aanblik van een stokoude, loodzware, ontzagwekkende naaimachine. Zo eentje dat niet stuk gaat, of wil gaan. Zo eentje dat geen handleiding meer heeft. Zo eentje dat je door de eerste onbegrijpelijke patroonuitleg loodst (al moet daar ook een moeder voor bedankt worden). Zo eentje dat door anderen vol bewondering wordt bekeken. Zo eentje dat je vervloekt, maar ook op uw nachttafel zou willen zetten. Zo schoon.

En nu begint Mevrouw Thea pas echt, met hulp van de man die misschien niet helemaal de passie voor de stofjes deelt, maar wel de passie voor de vrouw met de passie voor de stofjes. Of zoiets. (Het is ook die man die de loodzware naaimachine kan dragen.) En laat een passie voor stofjes net datgene zijn wat je bij Mevrouw Thea kan terugvinden.


Vanaf heden kan je het resultaat van deze passie vinden op www.mevrouwthea.be. Veel plezier!